Het is een herfstige middag in de maand November. Ik parkeer mijn fiets en loop Kappermee aan de Aalsmeerweg in Amsterdam binnen. Dit wordt meteen opgemerkt door Fred die vanaf zijn vaste plekje bij de deur mij een warm welkom heet.  Fred is een flamboyante verschijning en zijn knal rode kapperszaak met rock elementen past daar perfect bij.  Bij Fred en zijn collega’s voel je meteen de hartelijkheid. Dat is ook de reden dat ik er al jaren met heel veel plezier kom.  

Vandaag kom ik niet alleen om mijn haar nieuw leven in te blazen maar ook om het verhaal van Fred aan te horen. Fred is één van de redenen dat ik echt geloof dat je‘een roeping’ kunt vinden.  Hoe wist hij zo goed dat hij kapper wilde worden? En wat drijft hem nog iedere dag? Allemaal vragen die ik aan de leukste kapper van Amsterdam stelde. 

Fred, waarom ben je kapper geworden? 

Nou dat is grappig, ik wilde helemaal geen kapper worden. Ik wilde eigenlijk etaleur worden. Alleen ik moest nog een jaar wachten voordat de opleiding in Utrecht begon maar ik had helemaal geen zin om te wachten.  Wat je moet weten is dat ik heel slecht was in studeren. School was voor mij echt een straf. Op dat moment was ik 15 en leerplichtig maar ik had geen zin om naar school te gaan. Gelukkig was er een uitweg. Ik woonde met mijn familie in Maasdracht, een schippersbuurt in Limburg.  Via kennissen uit de buurt kon ik een jaar mee op een binnenvaartschip.  M’n ouders steunden me wel en zeiden tegen elkaar: het komt wel een keer goed met die jongen. 

Gedurende dat jaar kwam ik regelmatig in de kapperszaak van mijn broer.  Hij is een hele goede kapper en deed ook echt mee aan wedstrijden enzo. Toch had ik het kappersvak nooit echt overwogen totdat ik in de Londense salon Vidal Sassoon terecht kwam. Dit was voor mij een hele nieuwe wereld waar ik in stapte. Bij mijn broer maakte ik het kappersvak met alle poespas mee. Opgedofte kapsels, permanentjes, dat soort dingen. Bij Vidal Sassoon werkte het heel anders. Hier zag ik hoe ze kapsels creëerden die tijdloos en natuurlijk waren. Echt puur natuur. Iedereen zijn eigen waarde. Wat vond ik dat gaaf!  

En op dat moment had ik besloten dat ik kapper wilde worden. Maar wel een totaal andere kapper dan mijn vier jaar oudere broer Cor. Nou dat ging ik toen mijn familie vertellen. Die dachten, heb je hem weer: altijd weer wat anders dan anderen.  Tja, ik ga ook niet mee met de meute. Ik denk toch altijd net iets anders over dingen. 

Toen ben ik aan de kappersschool begonnen. Maar eigenwijs als dat ik was heb ik dat ook niet afgemaakt. Daar moest ik namelijk dingen leren die ik toch nooit ging toepassen. Zonde van mijn tijd. Ik heb het vak mezelf dus eigen gemaakt.  

Heb je sindsdien ook altijd in het kappersvak gezeten? 

Nee dat niet. Op een gegeven moment dacht ik wel: wil ik dit de rest van mijn leven?! Daar was ik op dat moment niet zeker van. Ik vond toen dat ik ook de ballen moest hebben om te ontdekken wat ik dan wel zou willen.  Dus dat heb ik toen ook meteen gedaan. Ik ben de horeca in gegaan. Ik begon in de weekenden achter de bar in een café in Venlo. Mensen zeiden toen tegen mij: waarom begin je zelf geen kroeg? Toen dacht ik, tja waarom ook niet?! Samen met Hans begon ik Cafe Don Kiesjot. Dat ging als een tierelier. Het werd komischerwijs al snel ‘ de barbier genoemd’. Treffend. Uiteindelijk heb ik dit maar 1.5 jaar gedaan. Het was voor mij echt een ontdekkingstocht.  

Het kappersvak begon toch weer aan me te trekken. Dit keer een paar jaar bij een kapper in Haarlem. Maar ook toen had ik het gevoel er weer even uit te moeten.  Dus hop opnieuw mijn biezen gepakt en weer terug naar de horeca in Venlo. Dit keer bij Route66 blues café aan de Maaskade.  Waanzinnig leuk was het.  Maar goed, omdat ik in Venlo ook kapper was geweest kwamen er altijd een hoop dames binnen om een praatje te maken. Nou en dan zag ik die kapsels niet naar mijn zin zitten en dan begonnen mijn handen gewoon te jeuken. Dus toen zei ik regelmatig tegen mijn collega; doe jij even de bar? Ik ga achter ff met de schaar in de weer. En ja toen viel het kwartje voor mij: ik ben en blijf een kapper in hart en nieren. 

Wat drijft jou nog iedere dag? 

Dat is heel simpel. Dat ik zo trots mag zijn met de creaties die ik maak. Jij gaat straks de straat op met mijn creatie. Dat vertrouwen heb ik bij jou gecreëerd. Dat is toch fantastisch?! Een behoorlijke verantwoordelijkheid die ik niet moet verknallen. Geweldig dat mensen mij dat vertrouwen geven.  Daar doe ik het voor. 

Wat vind je het allerleukst aan je werk? 

Alles vind ik leuk. Behalve de administratie dan. Dat doet mijn vrouw Anouk gelukkig. Ik vind het heerlijk om hier bij de deur aan het werk te zijn zodat ik mensen kan verwelkomen. Ik voel me toch echt wel een soort gastheer. 

Wat vind je het minst leuk aan je werk? 

Extensions, permament. Al dat gefriemel. Maar goed, ieder zijn ding. Ik heb daar in ieder geval niet het geduld voor.  En als ik het zelf niet mooi vind dan kan ik het ook niet maken. Ik heb dan liever wat minder in de la. Dat is het mij gewoon niet waard. Dan maar geen Mercedes of BMW voor de deur.  

Wat raad je anderen aan die gelukkig willen zijn in hun werk? 

Ga de wereld ontdekken. Je moet niet vastroesten. Als je niet verder komt in het werk wat je doet dan moet je stoppen en verder zoeken. Je moet ook brutaal durven zijn. Het is aan jou om de stap te durven zetten.  

Wil jij net als Fred een succesvolle carrièreswitch maken? Met de online cursus Jouw Carrière Kompas kunnen wij jou de tools en inzichten om dit te doen!

Herken jij je in het verhaal van Fred? Of ben je geïnspireerd? Laat het hem in het reactieveld onderaan de pagina weten, dat vindt hij vast leuk!